مقدمه
ازدواج، پیوندِ هدف‌دار و مقدسی است که باید از آن، نتایج پربرکتی حاصل شود. برای رسیدن به این مقصود، هیچ‌گاه دو زوج جوان، به تنهایی قادر نخواهد بود که امور خود را سامان دهند و زندگی سعادت‌مندی را تشکیل دهند، از همین‌رو به آموزش‌دهنده، تشویق‌کننده و حمایت‌گر نیاز دارند تا در همه مراحل، راهنما و حامی آنان باشند. در جامعه از سه گروه می‌توان نام برد که می‌توانند سه نقشِ فوق را به خوبی ایفا کنند و باعث خوش‌بختی و سامان‌دهی امور جوانان شوند: والدین، نیکوکارانِ ثروت‌مند و دولت.
در چند خطبه آینده می‌کوشیم تا وظایف و مسئولیت‌های این سه گروه- به ویژه والدین- را در امر ازدواج، توضیح دهیم.
وظیفه والدین در امر ازدواج
پدر و مادر، نخستین کسانی هستند که وظیفه ازدواج فرزندان خود را برعهده دارند و بیشتر مسئولیت‌ها در این مورد به عهده آنان است، دو گروه
دیگر یعنی نیکوکارانِ ثروت‌مند و دولت، وظایف تکمیلی پدر و مادر را انجام می‌دهند. والدین نسبت به دو گروه دیگر، حوزه کاری محدودتری دارند و برای فرزندان خود، دل‌سوزترند و با توجه به شناخت و آگاهی عمیقی که از روحیات فرزندان خود دارند و مسئولیتی که در امر فرزندداری برعهده گرفته‌اند، طبیعی است که اولین گروه برای تشویق و حمایت از فرزندان در امر ازدواج می‌باشند.
مسئولیت والدین برای این کار فقط در هنگام ازدواج نیست، بلکه از قبل از آن باید اقدامات تربیتیِ هوشیارانه‌ای را به کار گیرند تا زوج‌های خودساخته‌ای را به یکدیگر برسانند. یکی از مهم‌ترین این اقدامات، آشنا ساختن فرزندان از زمان کودکی با مفاهیم و تکالیف دینی است، زیرا شخصیت جوان در هنگام ازدواج و سپس در دوره‌های دشوار دیگر، در همین مقطع شکل می‌گیرد. در این باره اندکی توضیح می‌دهیم.